دارد چه بلایی سرمان می آید/

کی قسمت خوب داستان می‌آید؟/

قرآن خدا سوخته اما دارد/

بوی دل صاحب الزمان می‌‌آید/

قرآن را عده ای از اراذل سبک مغز با پشتیبانی سیاستمداران ابله غربی به آتش کشیدند و دل مسلمانان جهان را به درد آوردند. کار به جایی رسید که غیرمسلمانان هم به این زشت کرداری اعتراض کردند.
اعتراض‌ها از گوشه و کنار بلند شد و هر کس به تناسب موقعیت و مسئولیتش فریادی برآورد. اما در این میان سکوت مفتی‌های مواجب بگیر وهابیان تکفیری تعجب برانگیز است. آنها که صبح تا غروب برای حفظ اسلام فتوا به کفر شیعه می دهند و ابلهان را برای کشتن زنان و کودکان بیگناه به مساجد و حسینیه ها می فرستند. والبته تعجبی هم از سکوتشان در برابر قرآن سوزی نیست که دلارهای آمریکایی و پوندهای انگلیسی پشتیبان جنایاتشان است.
آنها قرآن برایشان مهم نیست، کشته شدن زنان و کودکان فلسطینی برایشان پشیزی ارزش ندارد، آوارگی مردم پاکستان را اصلا نمی بینند، مشکل آنها فقط بوسیدن ضریح ائمه و دعای توسل است، اصلا به نظر آنها مشکل اصلی اسلام، شیعه است و این نهایت حماقت است، مشکل جهان اسلام در حال حاضر بلاهت و نفهمی خواص آن است، مشکل این است که برخی گمان می کنند پریدن در آغوش آمریکا و اسراییل و لیسیدن استخوان‌های پس مانده های عیش و نوششان مشکلات ما را حل می کند. این نگاه کوته فکرانه است که مانع رشد و پیشرفت است.

این طرز فکر نه در بین تکفیری ها که در داخل کشور هم جریان دارد و آنهایی که رسانه‌های بیگانه برای بیانیه‌هایشان لحظه شماری می‌کردند بعید نیست که سوزانندگان قرآن را مردمی خداجو بدانند و شیخ ساده لوحی که برای امر به معروف و نهی از منکر قیام کرد و هشت ماه کشور را با بحران مواجه ساخت  سوزاندن قرآن را معروفی الهی بپندارد و عجیب است که قرآن سوخته است و چون مساله ای حزبی رخ نداده اینان در سکوتشان خفته اند./پایان 

در این که آیا در آینده، جهان با یک جنگ بزرگ دیگر روبرو خواهد شد یا این که با تشکیل دهکده جهانی، صلح و صفا و دوستی همه جا را فرا خواهد گرفت نظریات مختلفی وجود دارد، لکن با توجه به خوی استکباری و استعماری برخی دولت ها و نیز کج فهمی و دگم‌اندیشی بعضی گروه‌ها در صحنه بین الملل به ظاهر در آینده یک رویارویی بزرگ در پیش خواهیم داشت.

در این که این نزاع در کدام بخش از جهان رخ خواهد داد و گروه‌های درگیر در آن کدام کشورها و دولت‌ها هستند بازار گمازنه‌ها داغ است.

برای بررسی این موضوع باید دید تفکرات مادی‌گرای غربی خطرناک‌تر است و قابلیت رویارویی با اندیشه‌های حق‌گرا را دارد یا تفکرات تکفیری.

تفکرات مادی‌گرای غربی بر اساس تجربه شکل گرفته و مبانی آنها را اموری مادی مانند اصالت سود و لذت تشکیل می‌دهد، در این نوع اندیشه‌ها از معنا و معنویت خبری نیست از این رو مکاتب کاذب عرفانی و حتی شیطان پرستی و ضدیت با دین و خدا در صورت اشباع یا شکست این تفکرات از دل آنها بیرون می‌آید. اندیشه‌های مادی‌گرای غربی که با انواع «ایسم»ها در جهان شناخته شده‌ از آنجا که مبتنی بر آزمون و خطا و تجربه است در بدو پیدایش، اندیشمندان موافق و مخالف را به خود مشغول می‌کند، اما پس از گذشت مدتی به دلیل آشکار شدن نقاط ضعف، خود بخود منزوی می‌شود. از این رو می توان گفت ایسم های غربی یارای مقابله با اندیشه‌های حق‌گرا را ندارد و از آنجا که پشتوانه اعتقادی ندارد در صحنه مقابله همواره شکست خواهد خورد. اما در مقابل تفکرات تکفیری زنگ خطر بزرگی به ویژه برای شیعیان است چرا که سردمداران و مروجان این اندیشه کج، با حمایتی که از سوی سران مادی‌گرا می‌شود و با پشتوانه اعتقادی مخرب خود، هرگونه ظلم و جنایت را با اسم دین توجیه می‌کنند و آن را به پای خدا می‌نویسند و از آنجا که برای انجام جنایت به مرحله یقین می‌رسند، بازداشتن و اقناع آنها در مورد نادرستی کارشان بسیار دشوار خواهد بود.

هیچ کمونیست یا لیبرالیستی حاضر نیست بخاطر به کرسی نشاندن اندیشه کمونیستی یا لیبرالیستی خود، جانش را به خطر بیندازد مگر این که سود یا لذتش به خطر بیفتد که لشکرکشی‏های امروز آمریکا با همین امر توجیه می‏شود، ولی وهابیان به عنوان بزرگ‌ترین گروه تکفیری در جهان امروز با پاگذاشتن به این عرصه مرتکب هزاران جنایت می‌شوند و انتظار پاداش الهی در مقابل جنایت‌های خود را نیز دارند و جالب آن که تا کنون هیچ عالم وهابی حاضر نشده خودش اسلحه به دست گیرد و در این کارزار حاضر شود بلکه با دادن فتواهای تکفیری، گروهی بیسواد مثل ریگی را به جنایت ترقیب می‌کنند تا دلارهای آمریکایی از روزی شان حذف نشود.

بنابراین می‌توان گفت جنگ آینده جهانی جنگ اعتقادی بین دو یقین است که یک طرف آن بی گمان گروه‌های تکفیری جمع هستند و طرف دیگر آن انسان‌های منصف و عاقل و با توجه به مقدمه چینی و هزینه‌های هنگفت سرمایه‌داران جهانی، این جنگ به احتمال زیاد در منطقه خاور میانه رخ خواهد داد، تجربه‌ای که باعث رشد آمریکا در جریان جنگ‏های پس از جنگ جهانی دوم شد./پایان