مراسم تقدیر از چهره های ماندگار کشور 27 آبان برگزار و از 24 چهره برتر علمی و فرهنگی کشور قدردانی شد لکن در این میان جای خالی موسوی و کروبی به عنوان دو چهره ماندگار در عرصه فتنه و آشوب در کشور واقعا خالی بود.

هرچند موسوی با انتشار بیانیه ای به بهانه روز دانشجو کوشید تا وجود فتنه‌انگیزش را به مسؤولان برگزاری این همایش یادآوری کند و با جملاتی خوش باورانه سه میلیون دانشجوی موجود در کشور را آشوب طلب معرفی کند ولی این کار نیز نوش دارو پس از مرگ سهراب بود.

به هر حال تاریخ کشور فتنه انگیزی و آشوب طلبی این دو عنصر بی فکر را در صفحات خود خواهد نگاشت و آنها را ماندگار خواهد کرد هرچند اکنون مورد بی مهری مسؤولان قرار گرفته‌اند و به خواسته‌های به شدت قانونی آنها توجهی نمی‌شود.

ذکاوت یا ارتباطات پشت پرده این دو فتنه‌گر به حدی است که دقیقا می‌دانند در چه مقطعی بیانیه صادر کنند، نامه بنویسند یا سر و صدا راه بیندازند به عنوان مثال روز دانشجو و هم‌زمانی آن با اجرای طرح هدفمندی یارانه ها و نیز فعالیت شبکه ها و سایت های ضد انقلاب در چند هفته اخیر برای ایجاد شورش و آشوب به مناسبت اجرای این طرح فرصت مناسبی ایجاد کرد تا موسوی در راستای انتشار سلسله بیانیه های تحریک آمیزش، نطقی جدید را مکتوب و خوراکی برای هفته جاری بی‌بی‌سی و صدای آمریکا و دیگر رسانه های مواجب‌بگیر فراهم کند./ پایان

با بررسی مقاطع مختلف تاریخ، چه تاریخ معاصر و چه تاریخ صدر اسلام همواره به افراد موثر و به اصطلاح خواصی برمی‌خوریم که با تصمیم گیری های درست و نادرست خود حوادث گوناگونی را رقم زده‌اند از این رو پشت هر رویداد تاریخی می توان خواصی را دید که آن رخداد برگرفته از افکار و عملکردهای آنان است و در این میان به حکم «الناس علی دین ملوکهم» عوام به پیروی از خواص جامعه همواره نقش پیاده نظام و اهرم اجرای تدابیر خواص را برعهده داشته‌اند که در این مرحله بحث افکار عمومی و عملیات روانی به عنوان مقدمه نفوذ دیدگاه خواص از اهمیت بالایی برخوردار است.
در اهمیت نقش خواص همین بس که اندیشه ها و عملکرد آنان گاهی جریان کربلا را رقم می‌زند، گاهی صلح امام حسن(ع) را و  گاهی منجر به نهضتی بزرگ مثل انقلاب اسلامی و اثری ماندگار در تاریخ می‌شود.

فتنه سال 88 در ایران نیز رخدادی بود که به صورت هدفمند با هدایت بیگانگان و دشمنان قسم خورده نظام اسلامی و با بازی گردانی برخی خواص‌نمای نادان و بی بصیرت شکل گرفت و ماه‌ها جامعه را با بحران و التهاب مواجه کرد تا آنجا که مردم در نهم دی به خروش آمدند و فتنه‌گران را به منجلاب انزوای بیست ساله خود راندند.

در این جریان آنچه جالب و عجیب به نظر آمد بلند شدن علم دروغین پیروی خط امام از سوی سران فتنه و سینه زدن زیر این علم و در عین حال بردن نظام اسلامی به عنوان بزرگترین یادگار حضرت امام به مسلخ امیال و هوس‌های خود بود.
فراموش کردن کلام امام که «حفظ نظام از اوجب واجبات است» از سوی شیخ رجزخوان و میرِ بی نصیب و هم‌پیاله شدن آنان با دشمنان این مرز و بوم به ناگاه ذهن را پیش فرمانده کوچک لشکر حق، شهید حسین فهمیده می‌برد و که چگونه جسم کوچک و نوجوانانه اش را برای حفظ این نظام نثار انقلاب کرد و از سوی دیگر عده‌ای شکم‌پر از حرام و ناحق، چگونه نظام را به مسلخ کشاندند و مردم را سپر زیاده طلبی و هوسرانی 4 ساله حکمرانی و چپاول بیت المال قرار دادند. به راستی واژه خواص مستحق کدام گروه است؟ شهدایی که تا آخرین قطره خونشان را با عشق علاقه در راه اسلام و نظام اسلامی اهدا کردند یا پیران سیاست‌زده ای که طاقت دیدن استقلال کشور را ندارند؟ آیا می‌توان در درک حقیقت، حسین سیزده ساله فهمیده را با شیخ 70 ساله ای که هنوز هم نفهمیده مقایسه کرد؟ آیا دروغ و تزویر و نیرنگ نماد در خط امام بودن است یا استکبارستیزی، استقلال طلبی و ایثار و جهاد و شهادت برای اسلام؟
صحبت از فهمیده ها و نفهمیده های این انقلاب در این مجال نمی‌گنجد لکن از خدا می خواهیم که ما را از فهمیده ها قرار دهد و با فهمیده ها محشور کند.
نکته پایانی این که مقام معظم رهبری از سالیان دور تاکنون بر مباحث مختلفی برای عوام و خواص جامعه تاکید داشته‌اند ایشان در ابتدا مساله عوام و خواص را مطرح کردند و بر ضرورت هوشیاری خواص تاکید داشتند لکن در سالهای اخیر گویا از برخی خواص قطع امید کرده‌ از این رو مساله بصیرت را برای هر دو دسته عوام و خواص مطرح کرده‌اند و در دیدارهای مختلف خود با اقشار گوناگون بر آن تاکید داشته اند. امید است مردم که در بحران های سی ساله این انقلاب نشان داده اند از بسیاری از خواص، خاص‌ترند روز به روز بر آگاهی و بصیرت خود بیفزاید که امروز شعار «دانستن حق مردم است» جای خود را به «بصیرت داشتن حق مردم است» داده است./پایان

میکروب‌های سیاسی کسانی اند که که از نظر فکری وابستگی فکری به ایسم‌های غربی دارند و برای رسیدن به خواسته‌های خود فراقانونی عمل می کنند و با زیر پا گذاشتن قانون زمینه هرج و مرج و اختلال در امنیت جامعه را رقم می زنند.

هر چند از زمانی که رهبر معظم انقلاب این واژه را بدون اشاره به نام یا عنوان کسی در ادبیات سیاسی کشور مطرح کردند هنوز یک هفته هم نمی گذرد لکن در هفت روز گذشته رسانه‌های ضد انقلاب حنجره خود پاره کردند که ای داد بیداد که  موسوی و کروبی را میکروب سیاسی لقب دادند اینجاست که می گویند «ضمیر، مرجع خود را پیدا می کند» و به قول رییس جمهور «ببیند فردا صدا از کجا بلند می شود».

هر چند در داخل کشور همه می دانستند که سران فتنه واقعا میکروب سیاسی و اجتماعی اند لکن کسی این مطلب را بر زبان و قلم جاری نکرد تا توصیه رهبر انقلاب به وحدت و حفظ آرامش را جامه عمل بپوشاند.

به هر حال با موشکافی و دقت در پدیده شوم «میکروب های سیاسی و اجتماعی» این نکته هویدا می شود که ریشه ایجاد آن در کشور در دروس علوم انسانی دانشگاههاست که ترجمه ای از بافته های ذهنی نظریه پردازان غرب است. علومی که مبنای همه آنها رسیدن انسان به لذت، سود، رفاه و ... است از این رو می توان گفت غرب مروج سیاست میکروبی، فرهنگ میکروبی، اقتصاد میکروبی، روان شناسی میکروبی، مدیریت میکروبی و ... است، هر چند نمی توان گفت همه راهکارهایی که در هر یک از این حوزه‌ها مطرح می شود نادرست و ناکارآمد است لکن ریشه آن توجه به جسم انسان و زندگی گذرای اوست نه رسیدن انسان به تعالی و تکامل، از این روست که می بینیم رهبر معظم انقلاب با درک صحیح این مساله بارها بر نهضت علمی و بومی سازی و اسلامی سازی علوم تاکید کرده اند.

نمونه بارز سیاست میکروبی را انتخابات سال 88 همه دیدند که چطور سران فتنه با منطق «یا من یا هیچ کس» کشور را با بحرانی هشت ماهه مواجه کردند. اقتصاد میکروبی هم باعث می شود تا رییس جمهوری پشت تریبون رسمی اعلام کند کسانی که نتوانند با این سیستم اقتصادی خود را منطبق کنند لاجرم له می‌شوند و این امری طبیعی است.

ضربه ای که این علوم ترجمه ای بر پیکره جامعه می زند و آن را تبدیل به جامعه‌ای ناهمگون می کند تضادی است که در هنگام برخورد دانشجویان با این علوم با توجه به آموزه‌های دینی از پیش دانسته، در ذهنشان ایجاد و آنان را به ورطه شبهات فکری سوق می‌دهد، چیزی که در هیچکدام از دانشگاه‌ها راه حلی برای آن اندیشیده نشده است و در این میان آنان که از لحاظ اعتقادی کم بنیه باشند از دست می‌روند.

با این وجود نمی توان گفت هر کس به تحصیل یکی از این علوم پرداخت بی گمان به میکروبی سیاسی، اجتماعی یا اقتصادی تبدیل می شود و دلیل آن وجود دانشجویان و اساتید فراوانی است که با وجود همه این نابسامانی ها در انتظار اشارت مولای خویشند.

با همه این اوصاف دست کم می توان گفت امروز جوانان کشور را بدون واکسینه کردن به فضایی می‌بریم که زمینه بیمار شدنشان وجود دارد.

نکته آخر این که باید برای بیست سال آینده فکری کرد و تحولی اساسی در علوم انسانی رقم زد تا کمتر شاهد بروز و ظهور میکروبهای سیاسی و اجتماعی باشیم، هرچند این میکروبها باعث مرگ نمی شوند ولی شتاب حرکت رو به رشد این نهضت الهی را خواهد کاست. /پایان