سومالی کشوری در شاخ آفریقا با حدود 11 میلیون جمعیت این روزها از خبرسازترین کشورهای جهان است. مرگ روزانه 5 کودک در این کشور دل هر انسانی را به درد می آورد. این روزها بحث کمک‌های انسان دوستانه در رسانه‌ها به ویژه در داخل کشور به شدت قوت گرفته و هر کس می‌کوشد به اندازه وسعش کمکی به قحطی زدگان آن دیار کند. لکن این تنها یک روی سکه است. اگر سالها هم به مردم این کشور کمک‌های مالی شود وضعشان از این بهتر نمی‌شود. به جای کیسه‌های برنج باید برایشان کتاب فرستاد، باید فرهنگشان را تغییر داد. چرا که درد اصلی آنها استعمارزدگی است نه خشکسالی و قحطی.

چرا کشوری که معادن سنگ آهن، ژیپس و اورانیوم دارد باید این همه گرسنه داشته باشد. معادنی که به دلیل عقب‌ماندگی تکنولوژی و نبود امکانات و کارشناسان فنی یا به بهره‌برداری نمی‌رسد یا با ثمن بخث به جیب آمریکا و انگلیس می‌رود. چرا در سومالی تنها یک دانشگاه وجود دارد، چه کسی مانع رشد و پیشرفت علمی مردمان آن سامان است. چه کسی از اعتلای مردم آفریقا وحشت دارد. چرا همین مردم فقیر، گرسنه و بی‌سواد آفریقا به راحتی به انواع اسلحه‌های روز دسترسی دارند و اگر پای جنگ داخلی در میان باشد اسلحه از دستشان نمی افتد.

هر جا پای حرامیان کت و شلوار پوشیده و کروات زده‌ آمریکایی و اروپایی به آنجا باز شود یقه‌های سفید و لبخندهای شیطانی‌شان هوش از سر کسانی چون موسوی و کروبی می‌رباید و نجاتشان را در گرو حرفهای قشنگی می‌پندارند که سالهاست وسیله ای برای استعمار فرانو شده است، استعمار جدیدی که دیگر با لشکرکشی همراه نیست بلکه کافیست کج اندیشانی که «ما نمی‌توانیم» در مغز کوچکشان رسوب کرده را به مجلس و دولت بفرستند تا همه منابع یک کشور را چپاول کنند و اگر نتوانستند با هزاران خدعه و نیرنگ آن کشور را تحریم کنند و بعد هم از مردن کودکانش از گرسنگی ابراز تاسف کنند. این همان شعار دموکراسی، حقوق بشر و آزادی و سلاح یقه سفیدهای مکار و حیله‌گر است.  

 در این میان از نقش عرب‌های شکم باره شهوت‌ران هم نباید چشم پوشید که اینها از صهیونیست‌ها کثیف‌ترند، صهیونیست‌ها با همه حرامی بودنشان شمشیر را از رو بسته‌اند و به حیوان صفتی خود می‌بالند ولی سران اسیر شکم و شهوت کشورهای عرب بر سر منقل هر کس که تعارفشان کند می‌نشینند و با اسم اسلام تیشه به ریشه اسلام می‌زنند.
اللهم اجعل عاقبه امورنا خیرا /