میکروب‌های سیاسی کسانی اند که که از نظر فکری وابستگی فکری به ایسم‌های غربی دارند و برای رسیدن به خواسته‌های خود فراقانونی عمل می کنند و با زیر پا گذاشتن قانون زمینه هرج و مرج و اختلال در امنیت جامعه را رقم می زنند.

هر چند از زمانی که رهبر معظم انقلاب این واژه را بدون اشاره به نام یا عنوان کسی در ادبیات سیاسی کشور مطرح کردند هنوز یک هفته هم نمی گذرد لکن در هفت روز گذشته رسانه‌های ضد انقلاب حنجره خود پاره کردند که ای داد بیداد که  موسوی و کروبی را میکروب سیاسی لقب دادند اینجاست که می گویند «ضمیر، مرجع خود را پیدا می کند» و به قول رییس جمهور «ببیند فردا صدا از کجا بلند می شود».

هر چند در داخل کشور همه می دانستند که سران فتنه واقعا میکروب سیاسی و اجتماعی اند لکن کسی این مطلب را بر زبان و قلم جاری نکرد تا توصیه رهبر انقلاب به وحدت و حفظ آرامش را جامه عمل بپوشاند.

به هر حال با موشکافی و دقت در پدیده شوم «میکروب های سیاسی و اجتماعی» این نکته هویدا می شود که ریشه ایجاد آن در کشور در دروس علوم انسانی دانشگاههاست که ترجمه ای از بافته های ذهنی نظریه پردازان غرب است. علومی که مبنای همه آنها رسیدن انسان به لذت، سود، رفاه و ... است از این رو می توان گفت غرب مروج سیاست میکروبی، فرهنگ میکروبی، اقتصاد میکروبی، روان شناسی میکروبی، مدیریت میکروبی و ... است، هر چند نمی توان گفت همه راهکارهایی که در هر یک از این حوزه‌ها مطرح می شود نادرست و ناکارآمد است لکن ریشه آن توجه به جسم انسان و زندگی گذرای اوست نه رسیدن انسان به تعالی و تکامل، از این روست که می بینیم رهبر معظم انقلاب با درک صحیح این مساله بارها بر نهضت علمی و بومی سازی و اسلامی سازی علوم تاکید کرده اند.

نمونه بارز سیاست میکروبی را انتخابات سال 88 همه دیدند که چطور سران فتنه با منطق «یا من یا هیچ کس» کشور را با بحرانی هشت ماهه مواجه کردند. اقتصاد میکروبی هم باعث می شود تا رییس جمهوری پشت تریبون رسمی اعلام کند کسانی که نتوانند با این سیستم اقتصادی خود را منطبق کنند لاجرم له می‌شوند و این امری طبیعی است.

ضربه ای که این علوم ترجمه ای بر پیکره جامعه می زند و آن را تبدیل به جامعه‌ای ناهمگون می کند تضادی است که در هنگام برخورد دانشجویان با این علوم با توجه به آموزه‌های دینی از پیش دانسته، در ذهنشان ایجاد و آنان را به ورطه شبهات فکری سوق می‌دهد، چیزی که در هیچکدام از دانشگاه‌ها راه حلی برای آن اندیشیده نشده است و در این میان آنان که از لحاظ اعتقادی کم بنیه باشند از دست می‌روند.

با این وجود نمی توان گفت هر کس به تحصیل یکی از این علوم پرداخت بی گمان به میکروبی سیاسی، اجتماعی یا اقتصادی تبدیل می شود و دلیل آن وجود دانشجویان و اساتید فراوانی است که با وجود همه این نابسامانی ها در انتظار اشارت مولای خویشند.

با همه این اوصاف دست کم می توان گفت امروز جوانان کشور را بدون واکسینه کردن به فضایی می‌بریم که زمینه بیمار شدنشان وجود دارد.

نکته آخر این که باید برای بیست سال آینده فکری کرد و تحولی اساسی در علوم انسانی رقم زد تا کمتر شاهد بروز و ظهور میکروبهای سیاسی و اجتماعی باشیم، هرچند این میکروبها باعث مرگ نمی شوند ولی شتاب حرکت رو به رشد این نهضت الهی را خواهد کاست. /پایان