در فضای آزاداندیشی و تبادل افکار و اندیشه‌ها باید این فرصت به همه داده شود تا بتوانند حرف‌ها و نظرات خود را بازگو کنند تا از دل این زد و خورد عقاید یک اندیشه جامع و راهکاری اجرایی برای عرصه‌های مختلف کشور بیرون بیاید.
سخنان افروغ در پارک ملت به مذاق بسیاری از دوستداران ولایت خوش نیامد و نسبت به آن واکنش نشان دادند هرچند تجربه نشان داده که از جناب افروغ انتظاری بیش از این نبود. قصد آن را ندارم که دیدگاه‌های افروغ را به نقد بنشینم چرا که هر روز دیدگاه‌هایی از این تندتر را در دانشگاه‌ها و مجامع دیگر می‌شنویم و تا آنجا که از وسعمان برآید پاسخ می‌دهیم لکن دو نکته وجود دارد. نخست این که طرح چنین بحث‌هایی به صورت یک طرفه آن هم در یک برنامه تلوزیونی کار صحیحی نیست چرا که نوعی مصداق شبهه‌پراکنی است و عوام هرگز به دنبال پاسخ شبهاتی که با زبان ساده از رسانه ملی پخش می‌شود نمی‌روند و از این‌گونه شبهات هم برداشت درستی ندارند، هرچند چنین شبهاتی از زبان کسانی همچون کدیور بارها مطرح شده و افراد مختلف هم پاسخ آن را گفته‌اند.
از سوی دیگر دفاع ما از ولایت باید بر اساس منطق و دانش باشد وگرنه نتیجه عکس می‌دهد از این رو جای این بحث‌ها اساسا در محافل علمی است و اگر هم قرار است رسانه‌ای شود باید به صورت مناظره باشد تا مردم جواب شبهه را هم دریافت کنند و اگر منتقد واقعا نکته درستی مطرح می‌کند از او حمایت کنند.
نکته دیگر این که اگر نگاه تیزبینانه‌ای به وضعیت کنونی کشور بیندازیم و وضعیت جهانی، فشارهای بین المللی، فعالیت قوای سه‌گانه، احزاب، گروه‌ها و شخصیت‌های مختلف را به دقت کنکاش کنیم  و در این میان گوشه چشمی هم به جایگاه رهبری و مطالبات ایشان داشته باشیم می‌بینیم که ایشان واقعا تنها هستند و ملت ایران به چشم دید که چگونه معتمدین رهبری در شرایط حساس پشت ایشان را خالی کردند و اگر بگوییم رهبری به تنهایی کشور را از فتنه 88 نجات داد حرف گزافی نزده‌ایم، خوب با این همه فشاری که حضرت آیت الله خامنه‌ای در این جایگاه حساس تحمل و با تمام توان برای این ملت پدری می‌کنند شایسته نیست شبهاتی از رسانه ملی پخش شود و جایگاه سیاسی و اجتماعی و اقتداری که لازمه این جایگاه است مورد هجمه قرار گیرد.
و در پایان؛ اگر همین آقایان خواص (خواص‌نما) که در طول سال‌های پس از انقلاب صحنه‌های مختلف و شرایط گوناگون را دیده‌اند به جای شبهه پراکنی و تلاش برای رسیدن به مال و مکنت به بررسی آثار تصمیمات رهبری در مقاطع حساس بپردازند پرده از خیلی واقعیت‌ها برداشته می‌شود و همه می‌فهمند که آن روزی که دیپلمات‌های ما در افغانستان کشته شدند و همه آقایان و مسؤولان بالاتفاق دستور حمله صادر کردند تنها رهبری ایستادگی کرد و ما را از داخل شدن در یک جنگ خانمان‌سوز حفظ کرد و از این موارد بسیار است لکن به نفع برخی نیست که بازگو شود برای همین هیچگاه چنین مسائلی را مطرح نمی‌کنند./ پایان

سومالی کشوری در شاخ آفریقا با حدود 11 میلیون جمعیت این روزها از خبرسازترین کشورهای جهان است. مرگ روزانه 5 کودک در این کشور دل هر انسانی را به درد می آورد. این روزها بحث کمک‌های انسان دوستانه در رسانه‌ها به ویژه در داخل کشور به شدت قوت گرفته و هر کس می‌کوشد به اندازه وسعش کمکی به قحطی زدگان آن دیار کند. لکن این تنها یک روی سکه است. اگر سالها هم به مردم این کشور کمک‌های مالی شود وضعشان از این بهتر نمی‌شود. به جای کیسه‌های برنج باید برایشان کتاب فرستاد، باید فرهنگشان را تغییر داد. چرا که درد اصلی آنها استعمارزدگی است نه خشکسالی و قحطی.

چرا کشوری که معادن سنگ آهن، ژیپس و اورانیوم دارد باید این همه گرسنه داشته باشد. معادنی که به دلیل عقب‌ماندگی تکنولوژی و نبود امکانات و کارشناسان فنی یا به بهره‌برداری نمی‌رسد یا با ثمن بخث به جیب آمریکا و انگلیس می‌رود. چرا در سومالی تنها یک دانشگاه وجود دارد، چه کسی مانع رشد و پیشرفت علمی مردمان آن سامان است. چه کسی از اعتلای مردم آفریقا وحشت دارد. چرا همین مردم فقیر، گرسنه و بی‌سواد آفریقا به راحتی به انواع اسلحه‌های روز دسترسی دارند و اگر پای جنگ داخلی در میان باشد اسلحه از دستشان نمی افتد.

هر جا پای حرامیان کت و شلوار پوشیده و کروات زده‌ آمریکایی و اروپایی به آنجا باز شود یقه‌های سفید و لبخندهای شیطانی‌شان هوش از سر کسانی چون موسوی و کروبی می‌رباید و نجاتشان را در گرو حرفهای قشنگی می‌پندارند که سالهاست وسیله ای برای استعمار فرانو شده است، استعمار جدیدی که دیگر با لشکرکشی همراه نیست بلکه کافیست کج اندیشانی که «ما نمی‌توانیم» در مغز کوچکشان رسوب کرده را به مجلس و دولت بفرستند تا همه منابع یک کشور را چپاول کنند و اگر نتوانستند با هزاران خدعه و نیرنگ آن کشور را تحریم کنند و بعد هم از مردن کودکانش از گرسنگی ابراز تاسف کنند. این همان شعار دموکراسی، حقوق بشر و آزادی و سلاح یقه سفیدهای مکار و حیله‌گر است.  

 در این میان از نقش عرب‌های شکم باره شهوت‌ران هم نباید چشم پوشید که اینها از صهیونیست‌ها کثیف‌ترند، صهیونیست‌ها با همه حرامی بودنشان شمشیر را از رو بسته‌اند و به حیوان صفتی خود می‌بالند ولی سران اسیر شکم و شهوت کشورهای عرب بر سر منقل هر کس که تعارفشان کند می‌نشینند و با اسم اسلام تیشه به ریشه اسلام می‌زنند.
اللهم اجعل عاقبه امورنا خیرا /